PIANOTOM

są ściśle związane z pracami przygotowawczymi. Najważniejsza jest rzetelna ocena stanu zastanego, w których skład wchodzą elementy takie jak: tzw. „baza” i kondycja instrumentu, prawidłowa wilgotność powietrza (40-55%), aura akustyczna. Niekiedy etapy pracy ściśle związanej z profesją stroiciela muszą zostać przesunięte w czasie, ze względu na niespodziewane naprawy, sprzątanie i ogólnie pojętą optymalizację warunków. Czymże jest piękny dom bez stabilnych fundamentów? Chwilowym, niestabilnym tworem, w którym nie zazna się spokojnego snu. Tak samo instrument – bez odpowiednich warunków i sprawdzania, a jeśli tego wymaga sytuacja, dokonania korekt bazowych/fabrycznych ustawień instrumentu dalsza praca nie przyniesie oczekiwanych efektów. Jest to najważniejszy aspekt przygotowawczy, który wymaga doświadczenia, fachowej wiedzy w zakresie konstrukcji oraz szczyptę kreatywności.

wymagają ogromnej cierpliwości i pedantycznej precyzji. Dzięki świadomemu modyfikowaniu kilkunastu parametrów regulacyjnych można osiągnąć zdumiewająco różnorodną charakterystykę (feeling) klawiatury. Konkretna strategia regulacji musi się konsolidować z brzmieniem w przyjętej konwencji. Przy tak dokładnych pracach regulacyjnych elementem nieodłącznym staje się proces korekty, czyli uważnego i świadomego wykazywania minimalnych różnić oraz zmian zastanych w czasie. Jest to niezwykle ważne, bowiem suma minimalnych odchyleń od zadanych parametrów, niezauważalnych przy ogólnym spojrzeniu, może negatywnie wpłynąć na wydajność mechaniki, tym samym powodować bliżej nieokreślony dyskomfort z gry na instrumencie. Zjawiska te wynikają z budowy mechanizmu i poziomu jego skomplikowania, gdyż każda zmiana wpływa na kolejną. Dla stroiciela jest to swoisty egzamin samosprawdzający, który przybiera formę kontrolowania wykonywanej pracy w każdorazowym „spotkaniu się” z instrumentem.

to innymi słowy kształtowanie dźwięku. Cechujemy instrument, nadając mu pożądaną barwę i tembr. Jasny lub ciemny, ostry bądź miękki. Tego typu przymiotniki jedynie pomagają opisać dźwięk słowami, ale w rzeczywistości są one wierzchołkiem poszukiwań optymalnego brzmienia dla konkretnego instrumentu i sali, w której się znajduje. W ramach udźwięczniania, bo tak niekiedy nazywamy intonację, kreuję potencjał i dyspozycję dynamiczną, wachlarz barw i projekcję dźwięku. Ciekawostką jest, iż niektóre sposoby modyfikowania brzmienia mogą się wydawać dziwne, wręcz kuriozalnie dalekie od pozornego źródła dźwięku, czyli młoteczka. Związane jest to z tym, że powstawanie dźwięku odbywa się nie tylko dzięki niemu kiedy to uderzającemu o strunę. W niektórych przypadkach pracuję dosłownie nad wszystkim poza młotkiem, co na pierwszy rzut oka fizycznie nie może wpływać na dźwięk – a jednak wpływa. Intonacja jest dziedziną najbardziej wymagającą, w której człowiek nigdy nie przestaje się uczyć. Fascynująca podróż bez końca.

Zwykły śmiertelnik powie „naciąganie strun na konkretną, wyuczoną wysokość” . Ja powiem: odpowiednie osadzenie kołków stroikowych, by instrument dłużej utrzymał nadany strój. Ustawienie prawidłowo relacji dźwiękowych dopasowanych do akustyki i pogłosu sali oraz do konkretnego repertuaru. Uwypuklenie i pokazanie z jak najlepszej strony konkretnego instrumentu przez modyfikowanie do niego stroju. Dodam od siebie, iż nie uznaję żadnego typu elektronicznych urządzeń typu „tuner”, które pokazują strzałkami, plusami czy innymi znakami na jakiej wysokości ma znajdować się konkretny dźwięk. Jedynym urządzeniem, którego używam jest elektroniczny generator dźwięku sinusoidalnego o częstotliwości 442 Hz (bądź innej, w zależności od potrzeb) zwany inaczej elektronicznym kamertonem. Klasyczne stalowe widełki też znajdują swoje zastosowanie, lecz rozstrajają się pod wpływem czasu i temperatury. Prawdziwą tajemnicą dobrego strojenia jest korzystanie z najdoskonalszego znanego mi narzędzia. Jest to dobrze wytrenowane, adaptacyjne ludzkie ucho.